مسأله‏‌ی دیگر، مسأله‏‌ی روضه‏‌هاست. روضه‏‌خوانی و سینه‏‌زنی باید باشد؛ اما نه در هر عزایی. این را بدانید که روضه خواندن و گریه کردن – آن سنت سنیه – مربوط به همه‏‌ی ائمه نیست؛ متعلق به بعضی از ائمه است. حالا یک وقت در جمع و مجلسی کسی روضه‏‌ای می‏‌خواند، عده‏‌ای دلشان نرم می‏‌شود و گریه می‏‌کنند؛ این عیبی ندارد.
اصلاً عزاداری کردن یک حرف است، روضه‏‌خوانی و سینه‏‌زنی راه انداختن یک حرف دیگر است. روضه‏‌خوانی و سینه‏‌زنی راه انداختن، مخصوص امام حسین است؛ حداکثر مربوط به بعضی از ائمه است؛ آن هم نه به این وسعت. مثلاً در شب و روز تاسوعا و عاشورا بخصوص، در شب و روز بیست‏ و یکم ماه رمضان، سینه‏ زنی و عزاداری و برپایی جلسات خوب است؛ ولی مثلاً در مورد حضرت موسی‏ بن جعفر (علیه‏ السّلام) – با این‏که وفات آن بزرگوار از وفات‌های دارای روضه‏ خوانی است – من لزومی نمی‌‏بینم که سینه‏ زنی بشود؛ یا مثلاً در سالگرد شهادت حضرت زهرا (سلام‏‌اللَّه‌‏علی‌ها) مناسبتی ندارد که ما بیاییم نوحه‏‌خوانی و سینه‏‌زنی کنیم؛ بهتر این است که در آن موارد، شرح مصایبشان گفته بشود. شرح مصایب، گریه‏‌آور است.

* از بیانات آقا در دیدار اعضای گروه ویژه و گروه معارف اسلامی صدای جمهوری اسلامی ایران‌ - ۱۳۷۰/۱۲/۱۳