عیادت از بیماران، علاوه بر این که عملی انسان دوستانه می باشد، یکی از امور بسیار سفارش شده از سوی ائمه اطهار (ع) می باشد، به نحوی که گاه پاداشی عظیم برای آن وصف شده است!

در این باره از حضرت محمد (ص) روایت شده است که فرموده اند: شخصی که مریضی را عیادت نماید، با هر قدمی که برمی دارد، تا به منزلش برگردد هفتاد هزار حسنه به او می دهند و هفتاد هزار گناه او را پاک می کنند و هفتاد هزار درجه بر درجات او می افزایند و هفتاد هزار ملک را موکل می کنند تا پس از مرگ، وارد قبرش گردند و تا روز قیامت برایش استغفار نمایند(بحارالانوار، ج81: 218)، و همچنین امام باقر (ع) بیان داشته اند: کسی که مسلمانی را عیادت نماید، اگر صبح باشد، هفتاد هزار ملک تا شب برای او نماز گزارند و اگر شب باشد، هفتاد هزار ملک تا صبح برای او نماز بجا می آورند. (وسایل، ج2: 637)

علاوه بر این از پیامبر (ص) نقل شده است: روز قیامت خداوند عزوجل بنده ای از بندگان خود را ملامت می نماید و می فرماید: ای بنده من؛ چرا به عیادت من نیامدی؟
بنده عرض می کند: خدایا؛ تو خالق جهانی، درد، ناراحتی و بیماری درباره ی تو معنا ندارد و تو منزهی از این که بیمار گردی.

پس خداوند می فرماید: برادر مومن تو بیمار شد و به عیادتش نرفتی. به عزت و جلالم سوگند اگر به دیدنش می رفتی، مرا نزد او می یافتی و هر حاجتی داشتی برآورده می ساختم و این به خاطر احترامی است که بنده ی مومن در نزد من دارد. (اخلاق عملی: 554؛ فرهنگ زلال: 163- 164)